មានចៀមកៅសិបប្រាំបួន (ត ១២០)

{name:_១.}_ មានចៀម|Abកៅសិបប្រាំបួនដែល|EbដេកនៅAbក្រោលមានសេច|Abក្ដីសុខសាន្ដ ទាំងអស់|Ebគ្នាAbតែមាន|Abមួយវង្វេង..ក្នុងព្រៃ|Abនៅតែលតោល ទាំងភ័យ|Bbmស្លុតនឹង|Ebសត្វរករំ|Abពានៅលើ|Cភ្នំហ័តFmហោងទាំងរ|CងាហើយFmស្ងាត់ Ebវង្វេ|Abងឆា្ងយពី..អ្នក|Ebគង្វាលទៅAbបាត់វ|Abង្វេងឆា្ងយពី..អ្នក|Ebគង្វាលទៅAbបាត់ {name:_២.}_ ឱព្រះ|Abអង្គអើយមានសល់កៅ|Ebសិបប្រាំAbបួនបើប៉ុ|Abណ្ណឹងតើមិនល្មមឬ|Ebអី Abប៉ុន្ដែ|Abអ្នកគង្វាលស៊ូប្រ|Abថុយបង់ខ្លួននឹងរក|Bbmចៀមវ|Ebង្វេងដោយប្រ|Abណី ទោះក្រ|Cហេងក្រFmហូងតាមផ្លូវ|CងងឹតFmសុងEbតែ|Abទ្រង់ចេញទៅ រក|Ebចៀមដែលបាត់Abបង់ តែ|Abទ្រង់ចេញទៅរក|Ebចៀមដែលបាត់Abបង់។ {name:_៣.}_ ឯពួក|Abអ្នកទ្រង់បានលោះគេ|EbមិនដែលAbដឹងការរង|Abទុក្ខវេទនា..ទ្រង់|Ebទ្រាំ Abឬពីទី|Abងងឹត..តាមផ្លូវ|Abទ្រង់ខំប្រឹងនឹងរក|Bbmចៀមដែល|Ebឥតអ្នកថែ|Abទាំ ទ្រង់ឮ|CវាយំFmនៅទីស្ងាត់|CឥតសFmង្ឃឹម..Ebវា |Abភ័យខ្លាចនឹងអស់|Ebសត្វដែលគ្រAbហឹម វា|Abភ័យខ្លាចនឹងអស់|Ebសត្វដែលគ្រAbហឹម។ {name:_៤.}_ ទ្រង់បី|Abចៀមនោះមកដោយព្រះ|Ebទ័យសAbប្បាយតែមាន|Abឈាមព្រះអង្គ ហូរតាម|Ebផ្លូវ Abដែលទ្រង់|Abខ្ចាយជួសចៀមវង្វេង|Abឃ្លាតទៅឆា្ងយ ដើម្បី|Bbmដោះឲ្យ|Ebរួចពីស|Abត្រូវហើយព្រះ|Cហស្ដព្រះFmអង្គនោះក៏|Cត្រូវរFmបួស Ebដោយ|Abរកជួយសង្គ្រោះ|Ebចៀមវង្វេងAbហួសដោយ|Abរកជួយសង្គ្រោះ|Ebចៀមវង្វេងAbហួស {name:_៥.}_ ឯនៅ|Abគ្រប់ទីកន្លែងទោះ|EbវាលឬAbព្រៃហើយតាម|Abភ្នំខ្ពស់នឹងចោតណាស់|Ebផង Abនោះក៏|Abឮសម្លេងដ៏ពិ|Abរោះប្រពៃថាចូរ|Bbmអរស|Ebប្បាយនឹងព្រះ|Abអង្គ នោះពួក|CទេវតាFmនៅស្ថានសួគ៌|Cក៏ច្រៀងFmខ្ទរEbព្រោះ|Abចៀមវង្វេងបាន|Ebវិញដោយ សាAbទរព្រោះ|Abចៀមវង្វេងបាន|EbវិញដោយសាAbទរ។