ទ្រង់ធំណាស់ណា (ត ២២០) - Ver 2

{name:_១.}_ ឳ! ព្រះអ|Aម្ចាស់ កាលខ្ញុំនឹកស្ងើចខ្លាំងអ|Dស្ចារ្យ ពីសាកល|Aលោក ដែលEទ្រង់សាងដោយព្រះ|Aហស្ថ ព្រមទាំងផ្គរ|Aលាន់ និងអស់ទាំងតារាភ្លឺ|Dថ្លា ខ្ញុំកោតឬទ្ធិ|Aទ្រង់ ដែលEស្តែងក្នុងភពទាំង|Aអស់។ {name:_បន្ទរ.}_ នោះចិត្តខ្ញុំ|Aច្រៀង សរDសើរព្រះអង្គស|Aង្រ្គោះ ទ្រង់ធំណាស់|Eណា ទ្រង់ធំអ|Aស្ចារ្យ នោះចិត្តខ្ញុំ|Aច្រៀង សរDសើរព្រះអង្គស|Aង្រ្គោះ ទ្រង់ធំណាស់|Eណា ទ្រង់ធំអ|Aស្ចារ្យ {name:_២.}_ កាលណាខ្ញុំ|Aដើរ ឡើងភ្នំកាត់ព្រៃដុះដេរ|Dដាស ហើយឭបប|Aក្សី យំពីEរោះលើព្រឹ|Aក្សា កាលណាខ្ញុំ|Aមើល ពីEលើកពូលខ្ពង់ខ្ពស់|Dណាស់ ទាំងឮសូរ|Aទឹក និងEខ្យល់បក់លំហើយ|Aណា {name:_បន្ទរ.}_ {name:_៣.}_ កាលខ្ញុំនឹក|Aថា ព្រះបានប្រទានឥតសំ|Dចៃ ព្រះរាជ|Aបុត្រា ស្ងួនEភ្ងារបស់ព្រះ|Aអង្គ មកប្រោសលោះ|Aខ្ញុំ ឲ្យរួចពីបាបយ៉ាងធ្ងន់|Dក្រៃ ដោយទ្រង់សុ|Aគត ជាប់Eឈើឆ្កាងគួរស្បើម|Aផង។ {name:_បន្ទរ.}_ {name:_៤.}_ លុះដល់ព្រះ|Aគ្រីស្ទ យាងមកលាន់ឮសូរអឺង|Dកង ទាំងស្រង់ខ្ញុំ|Aឡើង ជាEមួយទ្រង់ជាវិ|Aសុទ្ធ នោះចិត្តខ្ញុំ|Aត្រេក នឹងក្រាបថ្វាយបង្គំព្រះ|Dអង្គ ទាំងថ្លែងទៅ|Aថា ព្រះEខ្ញុំទ្រង់ធំបំ|Aផុត។ {name:_បន្ទរ.}_