មានឈើឆ្កាងដ៏គួរស្បើម (ត ៤២)

{name:_១.}_ នៅលើ|Bbភ្នំកាលពីដើមមានឈើ|Ebឆ្កាងដ៏គួរស្បើមCជាគំ|Fរូពីទ្រង់រងទុក្ខលំ|Bbបាក ហើយខ្ញុំ|Bbពឹងឈើឆ្កាងនោះជាទី|Ebព្រះអង្គសង្គ្រោះCទ្រង់សុ|Fគតឲ្យមនុស្ស លោកបានស|Bbម្រាក {name:_បន្ទរ.}_ ដូច្នេះ|Fខ្ញុំនឹងតោងជាប់ឈើឆ្កាង|Bbនោះឲ្យបាន|Ebរួចពីបាបជាពិតប្រា|Bbកដ ខ្ញុំនឹង|Bbកាន់ជាប់តាមព្រះអង្គស|Ebង្គ្រោះរួចនឹងដូរ|Bbឈើឆ្កាងFនោះឲ្យបានម|Bbកុដ។ {name:_២.}_ ឱឈើ|Bbឆ្កាងប្លែកដូច្នេះដែលលោ|Ebកីយស្អប់ដល់ម៉្លេះ|C]នោះរំ|Fជួលបណ្ដាលចិត្ត ចិត្តខ្ញុំពេញ|Bbទីដ្បិតកូន|Bbចៀមនៃព្រះអង្គទ្រង់មក|Ebប្រោសមនុស្ស បាត់បង់Cដោយទ្រង់|Fលីឈើឆ្កាងទៅកាល់វ៉ា|Bbរី {name:_៣.}_ នៅលើ|Bbឈើឆ្កាងនោះឯងព្រះយេ|Ebស៊ូវទ្រង់សំដែងCចេញសេច|Fក្ដីស្រឡាញ់ ជាថ្នមបំ|Bbផុតដ្បិតឈាម|Bbទ្រង់ហូរប្រឡាក់ទីដែល|Ebទ្រង់ទ្រាំលំបាក Cដោយសុ|Fគតដើម្បីខ្ញុំបានប|Bbរិសុទ្ធ {name:_៤.}_ ខ្ញុំនឹង|Bbមានចិត្តស្មោះត្រង់នឹកពី|Ebឈើឆ្កាងព្រះអង្គCទាំងទ្រាំ|Fគេមើលងាយ ធ្វើទុក្ខធ្វើ|Bbបាបរួចព្រះ|Bbអង្គនឹងហៅខ្ញុំឡើងទៅ|Ebស្ថានដ៏ឧត្តម Cឲ្យបាន|Fនៅចំពោះទ្រង់ជាដ|Bbរាប