ឱព្រះអង្គគួរស្ងើច (ត ១៣៧)

{name:_១.}_ ខ្ញុំ|Abក្រាបដោយស្ងើចនៅចំ|Abពោះព្រះជា|Ebព្រះអង្គសង្រ្គោះឧ|Abត្តម គឺ|Dbអស្ចារ្យពីទ្រង់ស្រ|Abឡាញ់ម្លេះដល់|Ebអ្នកដែលមានបាបដូច|Abខ្ញុំ {name:_បន្ទរ.}_ ឱ|Abព្រះអង្គគួរស្ងើចព្រះ|Abអង្គទ្រង់អស្ចារ្យ|Ebនេះបទខ្ញុំនឹង|Ebច្រៀងដរាប |Abឱព្រះអង្គគួរស្ងើច|Abព្រះអង្គទ្រង់អស្ចារ្យ|Dbគឺព្រះដែលស|Ebង្រ្គោះមនុស្សបាប។ {name:_២.}_ កាល|Abគង់នៅច្បារអធិ|Abស្ធាននោះទ្រង់|Ebបែកញើសជាឈាមតក់|Abធំ គឺ|Dbចាប់ផ្តើមសោយទុក្ខដើ|Abម្បីលោះរួច|Ebទ្រង់ក៍ត្រូវឆ្កាងជួស|Abខ្ញុំ {name:_បន្ទរ.}_ {name:_៣.}_ ពួក|Abទេវតាអាណិតព្រះ|Abអង្គណាស់ហោះ|Ebមកចង់កសាន្តព្រះ|Abទ័យ ក៍|Dbខំចំរើនឲ្យទ្រាំ|Abទុក្ខសហ័សដែល|Ebទ្រង់រងទទួលឥត|Abភ័យ {name:_បន្ទរ.}_ {name:_៤.}_ កាល|Abណាខ្ញុំនឹងឃើញព្រះ|Abភក្រទ្រង់នៅ|Ebស្ថានសួគ៍រុងរឿងឧ|Abត្តម នោះ|Dbនឹងអរណាស់ក្រាបទៀប|Abព្រះជង្ឃច្រៀង|Ebពីទ្រង់ស្រឡាញ់ដល់|Abខ្ញុំ {name:_បន្ទរ.}_