សេចក្ដីស្រឡាញ់នៃព្រះ (ទក ២១០)

{name:_I.}_ សេចក្ដីស្រ|Ebឡាញ់ នៃព្រះនោះ|Ebខ្លាំង ជាជាងណា|Bbដែល មនុស្សអាចនឹង|Ebថ្លែង ក៏ខ្ពស់ជា|Ebជាង អស់ផ្កាយភ្លឺ|Ebចាំង ក៏ជ្រាលជ្រៅ|Bbជាង អស់រឿងដែល|Ebតែង ព្រះវរបិ|Abតា.. ចាត់ព្រះបុ|Ebត្រា មករកអស់ម|Bbនុស្ស បាត់|Ebបង់ ទ្រង់ប្រោសលោះ|Abគេ ឲ្យរួចទ|Ebទេ.. ទាំងអត់ទោស|Bbបាប ឲ្យ|Ebផង {name:_បន្ទរ.}_ ឱ!ព្រះហឫ|Abទ័យ ស្រឡាញ់ខ្លាំង|Ebណាស់ រកស្ទង់មិន|Bbបាន សោះ|Ebឡើយ ក៏ស្ថិតស្ថេរ|Abនៅ អស់កល្បឥត|Ebផ្លាស់ ជាបទទេវ|Bbតា ច្រៀង|Ebហើយ។ {name:_II.}_ កាលពេលវេ|Ebលា លែងរាប់ទៅ|Ebហើយ នឹងរាជ្យន|Bbគរ.. ទាំងអស់រ|Ebលំ កាលមនុស្សដែល|Ebមិន អធិស្ឋាន|Ebឡើយ អំពាវរក|Bbភ្នំ គ្របបាំព័ទ្ធ|Ebហ៊ុំ កាលនោះព្រះ|Abទ័យ ស្រឡាញ់ស្ថិត|Ebស្ថេរ ជាខ្លាំងដូច|Bbដើម ដល់|Ebខ្ញុំ ព្រះគុណប្រោស|Abលោះ អស់ទាំងជាតិ|Ebមនុស្ស គាប់គួរលើក|Bbទ្រង់ ជា|Ebធំ (បន្ទរ) {name:_III.}_ បើជាស|Ebមុទ្រ ពេញដោយទឹក|Ebខ្មៅ ហើយមេឃជា|Bbផ្ទាំង ក្រដាសទ|Ebទេ បើសា្លបប៉ាក|Ebកា មានច្រើនដូច|Ebស្មៅ នឹងមនុស្សសុទ្ធ|Bbតែ ជាស្មៀនសរ|Ebសេរ នោះបើសរ|Abសេរ ពីព្រះហឫ|Ebទ័យ ស្រឡាញ់ដល់ម|Bbនុស្ស សារ|Ebព័ន នឹងត្រូវព|Abង្រីង សមុទ្ររ|Ebលីង អស់ផ្ទៃមេឃ|Bbក៏ មិន|Ebគ្រាន់ (បន្ទរ) ។