អំណរនៃព្រះអង្គ (ត ១៣៤)

{name:_១.}_ អំ|Bbណរនៃព្រះអង្គជាក|Bbម្លាំង ដល់យើងខ្ញុំហើយជារ|Ebស្មី ដែលBbដេញនូវស្រ|Fអាប់ ឲ្យខ្ចាត់ខ្ចាយជា|Bbក្បាល ទឹកផុសឡើងស្រោចស្រង់|Ebចិត្ត ឥតដែលBbរីងឡើយ ក៏|Bbជន់សាយពេញEbពាស ឲ្យ|Fចិត្តរីកស|Bbប្បាយ {name:_បន្ទរ.}_ ឱ!អំ|Bbណរនៃព្រះអង្គជាក|Fម្លាំងដល់ខ្ញុំផង គឺ|Ebជាកម្លាំងវិសេសវិ|Fសាល យើងខ្ញុំ|Bbអរ សប្បាយហើយអរស|Fប្បាយ ក្នុងព្រះអង្គ យើងខ្ញុំFអរសប្បាយដល់អស់ទាំង|Bbកល្ប។ {name:_២.}_ អំ|Bbណរនៃព្រះអង្គជា|Bbកម្លាំង ជួយរងបន្ទុកប|Ebណ្ដាល ឲ្យចិត្តBbអរក្នុងការ|Fបំរើ ព្រះអង្គឲ្យ|Bbអ្នក ដែលធ្វើការនឿយលំ|Ebបាក បានច្រៀងBbទំនុក |Bbដោយចិត្តស្រាកស្រាន្ដEbបាន អរស|Fប្បាយល្អផូរ|Bbផង់ {name:_បន្ទរ.}_ {name:_៣.}_ អំ|Bbណរនៃព្រះអង្គជាក|Bbម្លាំង ដ៏ជួយដោះទុក្ខក៏|Ebលើក ចិត្តខ្ទេចBbខ្ទាំឡើងផុត|Fពី ព្រួយបារម្ភឲ្យ|Bbបាន ច្រៀងសប្បាយក្នុងពេល|Ebការ បៀតបៀនBbរានរុក ឬ|Bbមានខ្វះខាតEbខ្លាំង ក៏អរ|Fដូចមានស្ដុក|Bbស្ដម្ភ {name:_បន្ទរ.}_ {name:_៤.}_ អំ|Bbណរនៃព្រះអង្គជាកម្លាំង សម្រាប់កិច្ចការដែល|Ebយើង ខ្ញុំនឹង|Bbធ្វើថ្វាយព្រះ|Fអង្គ ដោយស្ម័គ្រស្មោះហើយ|Bbខ្ញុំ អធិស្ឋានសូមឲ្យ|Ebទ្រង់ ឆាប់យាង|Bbមករ៉ា នោះអស់ដំងូរ|Ebហើយ ទុក្ខ|Fព្រួយនឹងគ្មានទៀត|Bbសោះ {name:_បន្ទរ.}_